پس آنگه نامداران را بخواندند

دگر ره در و گوهر بر فشاندند

جهان افروز رامین کرد پیمان

به سو گندی که بود آئین ایشان

که تا جانم بماند در تن من

گل خورشید رخ باشد زن من

نجویم نیز ویس بدگمان را

نه جز وی نیکوان این جهان را

مرا تا من زیم گل یار باشد

دلم از دیگران بیزار باشد

گل گلبوی باشد دل گشایم

زمین کشور بود گوراب جایم

مرا تا گل بود سوسن نبویم

همین تا مه بود اختر نجویم

پس آنگه گل به خویشان کس فرستاد

همه کس را ازین کار آگهی داد

ز گرگان و ری و قم و صفاهان

ز خوزستان و کوهستان و اران

ز هر شهری بیامد شهریاری

ز هر مرزی بیامد مرز داری

شبستان پر شد از انبوه ماهان

هم ایوان پر شد از انبوه شاهان

سراسر دل به رامش بر گشادند

به شادی ماه را بر شاه دادند

چهل فرسنگ آذینها ببستند

همه جایی به می خوردن نشستند

ز بس بر دستها پر مر پیاله

تو گفتی بود یکسر دشت لاله

چو روز آمد به هر دشتی و رودی

به گوش آمد ز هر گونه سرودی

چو شب بودی به هر دشتی و راغی

به هر دستی ز جام می چراغی

عقیقین بود سنگ کوهساران

چو نوشین بود آب جویباران

ز بس بر راغ دیدند لهد بازی

بیامختند گوران لعب سازی

ز بس بر کوه دیدند شاد خواری

بدانستند مرغان می گساری

ز بس بر روی صحرا مشک و دیبا

همه خرخیز و ششتر گشت صحرا

ز بس در مرغها دستان نوایی

همه مرغان شده چنگی و نایی

ز بس می ریختن در کوهساران

ز می سیل آمد اندر جویباران

بخار بوی خوش چون ابر بسته

به می گرد از همه گیتی بشسته

که و مه پاک مرد و زن یکی ماه

به نخچیر و به رامش گاه و بیگاه

گهی ژوپین زدند و گاه طنبور

گهی مستان بدند و گاه مخمور

گهی ساغر زدند و گاه چوگان

گهی دستان زدند و گاه پیکان

گهی آهو رمانیدند از کوه

گهی از دل زداییدند اندوه

گهی غرم و گوزن و رنگ کهسار

ز بالا سوی هامون رفت ناچار

گهی آهو و گور از روی صحرا

ز دست یوز و سگ رگته به بالا

جهان بی غم نباشد گاه و بی گاه

در آن کشور نبود اندوه یک ماه

جهانی عاشق و معشوق با هم

نشسته روز و شب بی رنج و بی غم

گشاده دل بهبخشش مهتران را

روایی خاسته را مشگران را

سرایان هر یکی بر نام رامین

سرودی نغز و دستانی بآیین

همی گفتند راما شاد و خرم

بزی تو جاودان دور از همه غم

به هر کامی که داری کامگاری

به هر نامی که جویی نامداری

به پیروزی فزوده گشت کامت

به بهروزی ستوده گشت نامت

به نخچیر آمدی با بس شگفتی

چو گل بایسته نخچیری گرفتی

به نیکی آفتاب آمد شکارت

گل خوبی شکفت اندر کنارت

کنون همواره گل در پیش داری

همیشه گل پرستی کیش داری

بهشتی گل نباشد چون گل تو

که گلزار آمد این گل را دل تو

گلی کش بوستان ماه دو هفتست

کدامین گل چو او بر مه شکفتست

به دی ماهان تو گل بر بار داری

نکوتر آنکه گل بی خار داری

گلش با گلستان سرو روانست

کجا دانی که چونین گلستانست

گلستانی که با تو گاه و بی گاه

گهی در باغ باشد گاه بر گاه

به شادی باش با وی کاین گلستان

نه تابستان بریزد نه زمستان

گلی کش خار زلف مشک سایست

عجبتر آنکه مشکش دلربایست

گلی کاو را دو کژدم باغبانست

گلی کاو را دو نرگس پاسبانست

گلی کز رنگ او آید جوانی

چنان کز بویش آید زندگانی

گلی کاو را به دل باید که جویی

گلی کاو را به جان باید که بویی

گلی با بوی مشک و رنگ باده

فرسته کشته رصوان آب داده

گلی کاو خاص گشت و هر گلی عام

نهاده فتنه گردش عنبرین دام

گلی عنبر فروشان بر کنارش

گلی شکر فروشان بر گذارش

بماناد این گل اندر دست رامین

و با او می بر دست رامین

چنین بادا به پیروزی چنین باد

جهان یکسر به کام آن و این باد

چو ماهی خرمی کردند هموار

به چوگان و شراب و رود و اشکار

به پایان شد عروسی نوبهاران

برفتند آن ستوده نامداران

گل و رامین آسایش گرفتند

به شادی بر دز گوراب رفتند

دگر باره فراز آمد بت آرای

نگارید آن سمن بر را سراپای

از آرایش چنان شد ماه گوراب

که از دیده او دیده گرفت آب

رخش گفتی نگار اندر نگارست

بنا گوشش بهار اندر بهارست

اگر چه بود مویش زنگیانه

چنان چون بود چشمش آهوانه

مشاطه مشکش اندر گیسوان کرد

چو سرمه در دو چشم آهوان کرد

دو زلف و ابروانش را بپیراست

بناگوش و رخانش را بیاراست

گل گل بوی شد چون گل شکفته

چو سروی در زر و گوهر گرفته

چکان از هر دو رخ آب جوانی

روان از دو لب آب زندگانی

نگارین روی او چون قبلهء چین

نگارین دست مثل زلف پر چین

چو رامین روی یار دلستان دید

رخش را چون شکفته گلستان دید

چو ابری دید زلف مشکبارش

به ابر اندر ستاره گوشوارش

دو زلفش چون ز عنبر حلقه در هم

رخانش چون ز لاله توده بر هم

به گردن برش مروارید چندان

چو بر سوسن چکیده قطر باران

لبس خندان چو یاقوت سخنگوی

دهانش تنگ چون گلاب خوش بوی

اگر پیدا بدی در روز اختر

چنان بودی که بر گردنش گوهر

بدو گفت ای به خوبی ماه گوراب

ببرده ماه رویت ماه را آب

مرا امروز تو درمان جانی

که ویس دلستان را نیک مانی

تو چون ویسی لب از نوش و بر از سیم

تو گویی کرده شد سیبی به دو نیم

گل آشفته شد از گفتار رامین

بدو گفت ای بد اندیش و بد آیین

چنین باشد سخن آزادگان را

ویا قول زبان شهزادگان را

مبادا در جهان چون ویس دیگر

بد آغاز و بد انجام و بد اختر

مبادا در جهان چون دایه جادو

کزو گیرد همه سرمایه جادو

ترا ایشان چنین خود کام کردند

ز خود کامی ترا بد نام کردند

نه تو هرگز خوری از خویشتن بر

نه از تو بر خورد یک یار دیگر

ترا کردست دایه سخت بیهوش

نیاری سوی پند دیگران گوش